Edric II var Ainsley

Eadric II var Ainsley był władcą o przedsiębiorczym i ambitnym charakterze, którego działania skupiały się na rozwoju gospodarczym i infrastrukturalnym swojego królestwa. Jako lojalny wasal popierał ogólny kierunek rządów króla Ealhmunda Wielkiego i aktywnie uczestniczył w realizacji jego Planu Rozwoju. Jego głównym celem stało się zbudowanie potężnej floty kupieckiej oraz stworzenie z Księstwem Casterville Zielonego Szlaku, łączącego wschód i zachód Amarantu.

Pomimo ogólnego poparcia dla polityki Ealhmunda, Eadric II wykazywał pewną niezależność w kwestiach religijnych. Nie zgadzał się z decyzją monarchy o rozwiązaniu Inkwizycji, co świadczyło o jego konserwatywnych poglądach w sprawach wiary. Instytucja ta kontynuowała działalność w Birchtonie aż do interwencji Wielebnego Ojca Odarda całego Kościoła.

W sferze osobistej Eadric II był człowiekiem pełnym pasji i determinacji, co szczególnie uwidaczniało się w jego uczuciu do Wicekrólowej Araulenu, Wulfrun var Lustinn. Pomimo wielokrotnie składanych oświadczyn i odrzuceń, nie poddawał się w zabiegach o jej względy. Jego zaangażowanie emocjonalne objawiło się między innymi w zbudowaniu wielkiej Kaskadowej Świątyni, którą chciał nazwać jej imieniem, choć ostatecznie nie pojawiła się na ceremonii otwarcia.

Eadric II był również znany z hojności wobec lojalnych mu birchtońskich rodów, którym przyznawał ziemie w Vuldarze. Jego życie osobiste charakteryzowało się licznymi związkami, które zaowocowały sporą liczbą nieślubnych dzieci. Jako władca inwestował znaczne środki w rozbudowę portów rzecznych i manufaktur, co świadczyło o jego dalekowzroczności i dbałości o rozwój gospodarczy regionu.

Panowanie Eadrica II var Ainsley przypadło na okres realizacji Planu Rozwoju króla Ealhmunda Wielkiego, któremu książę Birchton był generalnie przychylny. Głównym celem Eadrica II stało się zbudowanie silnej floty kupieckiej oraz stworzenie Zielonego Szlaku we współpracy z Księstwem Casterville, mającego połączyć Devron z Hintervoldem, a tym samym wschód i zachód Amarantu. Ambitny projekt handlowy wymagał rozbudowy wielu portów rzecznych wzdłuż szlaku oraz powstania licznych manufaktur, które miały obsługiwać wzmożony ruch towarowy.

Eadric II aktywnie inwestował również w rozwój Vuldaru, przekazując ziemie w tym regionie lojalnym birchtońskim rodom szlacheckim. Dzięki tym nadaniom wzmocnił wpływy Birchton we wschodnich prowincjach Araulenu i związał miejscową elitę ze swoim dworem. Jednym z najbardziej monumentalnych przedsięwzięć budowlanych księcia była wzniesiona w stolicy wielopoziomowa Kaskadowa Świątynia Aglosa. Eadric II pragnął zadedykować świątynię Wicekrólowej Araulenu, Wulfrun var Lustinn, do której żywił głębsze uczucia, jednak ta nawet nie pojawiła się na ceremonii otwarcia.

Mimo ogólnego poparcia dla polityki Ealhmunda Wielkiego, Eadric II nie zgodził się z decyzją monarchy o rozwiązaniu Inkwizycji. Instytucja ta działała w Birchton jeszcze przez wiele lat, aż do wyraźnego rozkazu Wielebnego Ojca Odarda. Działania Eadrica II na rzecz Kościoła, połączone z szeroko zakrojonymi inwestycjami infrastrukturalnymi, ukazują go jako skutecznego budowniczego i stratega gospodarczego, który dbał zarówno o rozwój księstwa, jak i o budowanie własnego prestiżu oraz wizerunku pobożnego władcy.